De baby die jij straks ziet is niet je baby!

Onze hersenen zijn ongelooflijk veelzijdig. We kunnen lichamelijk heel veel en iedere sport bewijst aan het verbreken van records dat er nog steeds ruimte is voor meer. We kunnen veel bereiken met ons denken. Op elk probleem vindt wel weer iemand een oplossing. En dat is ook hoe onze hersenen werken. Stel een vraag en er ontwikkelt zich een antwoord. Maar het meest bijzondere is dat we ons van alles kunnen voorstellen. We hebben beelden van het verleden, we maken beelden van de toekomst. We fantaseren over dingen die gaan gebeuren en hoe levendiger we fantaseren, hoe echter het lijkt.

hoe ziet jij innerlijke baby er uit?

de baby die jij straks ziet is ingekleurd door het beeld wat je van je kind hebt gemaakt

Als we een kind verwachten, maken we een beeld van dat kind. We hebben ook in ons de herinnering aan onszelf als baby, misschien niet zo uitgesproken, maar het is er wel. Wat wij als baby hebben meegemaakt kleurt ons beeld van baby’s in het algemeen en van ons eigen toekomstige kind in het bijzonder. Daar hoef je zelfs niet eens zwanger voor te zijn. Dit beeld heeft allerlei componenten. Wanneer we onze jeugd als goed ervaren hebben, dan kunnen deze componenten zijn: gezien voelen, geborgen, veilig, gesteund, welkom, etc. Hebben we onze jeugd echter als minder prettig ervaren dan zouden de componenten kunnen zijn: eenzaam, in de steek gelaten, onveilig, niet welkom, etc. Hoe specifieker we zijn in wat we hebben meegemaakt, hoe preciezer we weten wat we niet willen voor ons kind.

Voor mij was de component: onveilig. Veiligheid was dan ook waar ik voor mijn eigen dochter steeds voor zorgde. Maar met mijn geschiedenis vanuit onveilige hechting, kon ik dat natuurlijk helemaal niet goed realiseren. Daarvoor miste ik zelf veiligheid als basisgevoel. Wat ik wel kon was veiligheid geven door doen, zoals haar hand vasthouden als we op straat liepen en goed oppassen dat ze geen ongeluk kreeg en zo. Oftewel: je kunt niet geven aan je kind wat je in jezelf nog niet ontwikkeld hebt.

Het is zinvol om tijdens de zwangerschap veel met elkaar over ‘die baby die in je is’ te praten. Hoe meer je daar helder over bent, hoe meer je je kind ook kunt zien wie hij is. Altijd geldt: je baby zoals jij die ziet, is niet je baby. Het is een ingekleurd beeld en je partner ziet dus weer een heel andere baby. Wanneer je je dat realiseert, komt er ruimte voor je kind om zichzelf te mogen zijn.

We hebben allerlei beelden over onszelf als kind, dus van allerlei leeftijden innerlijke kinderen. Met name de leeftijd waar we iets naars of juist iets heel positiefs hebben beleefd zal altijd het helderst zijn. De babytijd herinneringen zijn heel sensorisch, het is een bepaald gevoel, omdat we op dat moment nog geen woorden hebben om ons uit te drukken. Het is een soort grondtoon in ons gevoelsleven en gaat vaak over hele basale dingen, zoals veilig voelen of vertrouwen hebben. Op een bepaald moment kan dat ook woorden krijgen, meestal op een emotioneel moment, door een gevoelsassociatie.

Wat is jouw grondtoon? Weet je iets van hoe jouw babytijd was? Deel het hieronder in het commentaarveld.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.