Het eerste contact met je baby is geheel lichamelijk via aanraken. De eerste behoefte van een pasgeboren baby is niet voeding maar aanraking, zich nestelen tegen moeders warme huid. Dat is erg geruststellend na het harde werken van de bevalling. Die eerste momenten is je baby heel helder en bestudeert dan je gezicht en omgekeerd. Deze eerste ontmoeting na de geboorte kan als een soort trance voelen, een helemaal in elkaar opgaan.

Ook de moeder komt daar dan helemaal van bij, de beloning voor het harde werken. Hetzelfde gebeurt als je baby in de armen van de vader wordt gelegd: ze kijken elkaar aan en vaders hart smelt voor dit kleine hulpeloos ogende wezentje.

Vreemd genoeg gaat het meestal niet zo bij een bevalling. Meestal wordt je baby al vrij snel meegenomen om te worden gewogen, getemperatuurd, gewassen, aangekleed voordat hij in je armen wordt gelegd. De navelstreng is dan al doorgeknipt en jij hebt hard gewerkt om de nageboorte, de moederkoek, eruit te persen. Eigenlijk kan dat voor het kind beter wachten, omdat dan de ademhaling natuurlijk en dus langzaam op gang kan komen in plaats van plotseling op gang moeten komen, omdat de zuurstoftoevoer uit de navelstreng is afgebroken. Door je dit te realiseren kun je van te voren overleggen met je verloskundige en haar voorstellen met het doorknippen van de navelstreng te wachten tot je baby zelf ademt.

Behalve dat je kind een duidelijke behoefte heeft aan aanraking is hij ook super gevoelig als je hem aanraakt. Als je hem aankleed alsof hij een pop is, dan wordt hij daar niet blij van, dan zal hij eerder geïrriteerd raken. Als je daarentegen tegen hem praat en vertelt over wat je aan het doen bent en dus duidelijk laat merken dat je dit persoontje ziet, dat je er bij betrokken bent, dan zal hij het een stuk makkelijker vinden om met je mee te werken.

Als je je kind plotseling oppakt en ineens los laat komen van de grond, schrikt hij ervan en is bang om te vallen. Als je daarentegen voor je hem oppakt tegen hem praat en hem langzaam van de vloer pakt door hem een beetje richting de zij te rollen of zelfs naar de buik dan zal de steun van je hand de steun van de vloer vervangen en hoeft je kind geen angst te voelen of te schrikken. Alleen al dat soort kleinigheidjes maken een groot verschil omdat ze zo vaak per dag herhalen. Het geeft je kind voortdurend het vertrouwen dat hij steeds gedragen wordt en niet bang hoeft te zijn om te vallen.

Bij het aan- en uitkleden kun je ook als je naar de buik wilt draaien beter via omrollen draaien dan door optillen en omleggen. Een commodekussen met opstaande randen is dan een lastig werkvlak. Al die momenten dat je toch met je kind bezig bent is het ook fijn om hem via de aanraking met de ondergrond extra sensorische informatie te geven, waardoor hij zichzelf steeds beter gaat voelen.

Je raakt je kind zo wie zo voortdurend aan, want hij kan nog niets zelf doen. Dus in het voeden, in het dragen, oppakken, neerleggen, in het aan- en uitkleden en verschonen is er contact. De taal van je handen is waar je kind in eerste instantie mee leeft. Wat voor boodschap geef je je kind? Wat hier volgt zijn natuurlijk allemaal extremen en je bent ook niet altijd hetzelfde, maar het is goed om je bewust te zijn van al die verschillende indrukken die je kind in zijn welbehagen beïnvloeden.

• Zijn je handen zacht en liefdevol of zijn ze functioneel en zakelijk?
• Zijn ze rustig en geduldig of gehaast en ongeduldig?
• Zijn ze zelfverzekerd of eerder onzeker?
• Zijn ze blij en vriendelijk of zijn ze somber en moe of zelfs moedeloos?
• Laat je je kind merken dat je met hem bezig bent door tegen hem te praten of heb je de televisie aanstaan of de radio en luister je daar vooral naar?
• Ben je helemaal in het moment met je kind of zijn je gedachten vol plannen voor of zorgen over morgen?

Ik nodig je uit om hierop te reageren.